Java

Java

Op eenderde van onze reistijd, dag 33, vertrokken naar Indonesië, Java. Een lang gekoesterde wens van mij. Ik was vroeger al gecharmeerd van de Gordel van Smaragd en ook de tv serie De stille kracht vond ik prachtig.
We reizen hier met een auto met chauffeur. Dat lijkt een luxe, maar auto rijden is hier survival of the fittest. We hebben tijdens onze reizen heel wat verkeer gezien en drukte meegemaakt, maar dit slaat echt alles. Rondom Jakarta, Bogor en Bandung zit het verkeer compleet vast. Twee baans wegen waar 4 rijen auto's op staan met daar tussen nog eens 3 stromen aan brommers en karretjes. Het is zo druk dat op sommige wegen gewoon een paar uur alleen maar verkeer een kant op mag. Wil jij dan de andere kant op, moet je wachten totdat die kant weer een paar uur aan de beurt is of je moet een sluiproute vinden. Daarvoor zijn dan weer allerlei mannetjes actief die je de weg wijzen en daar dan een paar roepies voor vragen. Op een stukje van een paar km kom je zo'n 15 van dit soort illegale tolpoortjes tegen. Je kijkt je ogen uit en groot respect voor onze chauf Frans , die kalm zijn plek opeist en ons overal naar toe brengt. Het duurt alleen wat langer.
In de botanische tuin van Bogor hebben wij ervaren wat het is om anders te zijn dan de mensen om je heen. Wij waren tijdens ons bezoek twee van de weinige blanken daar. Iedereen wilde met ons praten, where are you from, where are going to, do you like indonesia etc. We zijn verschillende keren door studenten geïnterviewd voor een schoolopdracht en er zijn legio foto's van ons gemaakt. Iedereen was zo aardig en vriendelijk en we hebben zo veel pret gehad met de kinderen dat we niet zijn toegekomen aan het bekijken van de planten. Onze coctail prikkers met de nederlandse vlag deden het ook hier weer heel goed. Een onvergetelijke ervaring.
We waren hierdoor in zo'n goede bui dat we ons bij een bezoek aan een Wayang poppenfabriek hebben laten verleiden om vier van deze mooie poppen te kopen ;-).
Onze hotel in Bogor kijkt uit op de Happy Valley en dat ziet er zo mooi en groen uit, smaragd groen. Rijstvelden, palmbomen en een snelstromende rivier.

Vanuit Bogor zijn we over de Puncak pas naar Bandung gereden. Prachtige rit en we hebben onze ogen uitgekeken. Java is het dichtst bevolkte eiland van Indonesië en dat merk je aan alles. Het verkeer, de enorme hoeveelheid stalletjes langs de weg, overal bergen afval, veel mensen . Het oogt chaotisch, de politie staat op straat, maar wordt vrijwel genegeerd. Iedereen doet wat hij zelf wil. Er wordt ongelooflijk veel rotzooi op straat of in de parken gegooid. Wij hadden eerlijk gezegd verwacht dat Java verder zou zijn in haar ontwikkeling. Op sommige punten onderscheidt zich Java toch nog niet van Myanmar, waar we een paar weken geleden waren.
Na 2 dagen realiseren we ons opeens heel duidelijk wat de waarde is van de roepie. 100.000 roepies is ongeveer euro 7. We hebben 2 avonden gegeten voor in totaal euro 24. En dat was inclusief per avond 2 biertjes pp. Voor ons is Java heel goedkoop.
In Bandung een oude koffiefabriek bekeken, waar de koffie nog gebrand werd met de machines uit 1930. 600kg koffie per dag die alleen verkocht wordt op de lokale markt. De fabriek is opgestart door Nederlanders en dat zie je bijv. nog op de zakken waar de koffie in verpakt wordt, Nederlandse teksten. Op de vraag van Hans of wij een lege zak mochten hebben voor het dagboek werd geantwoord dat dat niet kon because of security. Dat was snel opgelost door gewoon koffie te kopen die in de gewenste zak ging.

Vanuit Bandung zijn we met de trein, in 8 uur, naar Yogyakarta gereisd. Stipt 08.00 uur vertrekt de trein, aan boord stewardessen die elk uur komen vragen of je nog iets wilt eten of drinken. Tussendoor komen schoonmakers de trein bezemen en je afval ophalen. Je kunt zelfs voor 35.000 roepies 30 minuten je voeten of schouders laten masseren. Tip voor NS? Het lijkt op een vliegreis, maar dan met een mooier uitzicht.
Prachtige rit langs smaragd groene velden, kleine dorpjes, bergen met deels nog werkende vulkanen en mooie vergezichten. En ondertussen leest Hans The Future van Al Gore.

Natuurlijk hebben we ook de Borubudur bezocht en beklommen en ook hier moesten wij eindeloos met jong en oud op de foto.

Over het weer heb ik niets meer geschreven omdat we er aan gewend zijn geraakt, maar het regent hier elke namiddag een paar uur stevig.